Runmageddon Hardcore...nie moja bajka, nie moi bohaterowie...

Kilka dni przed Hardkorem zastanawiałam się czy jechać…
Patrząc na pogodę nie miałam ochoty, ale Monia, Laco… obiecałam, że pojadę, że nie stchórzę…
Zachwycona zajebistą zabawą w kwietniu na pierwszej edycji Runmageddonu- świetną atmosferą w naszej kilkuosobowej drużynie, liczyłam, że i tym razem będzie podobnie. Nie było.

Przyjechaliśmy do Warszawy, odebraliśmy pakiety, przywitaliśmy się z świetnymi ludziskami z biura zawodów: Kinia, Madzia, Asia… i z innymi. I wróciliśmy na jedzonko i relaks w pobliskim hostelu.
Planowanie strategii: STANOWCZO NIE WCHODZIMY DO WODY!!! NIE MA TAKIEJ OPCJI! -6/-7C.
Zgodnie z mailem wysłanym kilka dni przed startem, jak się nie da zrobić jakiejś przeszkody robisz 30 karnych padnij-powstań, generalnie jak się okazało na końcu – informacje podane w mailu – po biegu okazało się, że jednak nie są ważne… ale w sumie nie będę się tu o tym rozpisywać, bo to temat, który mnie „lekko” (jak Euromark w piątek) wyprowadził z równowagi.

Start o 9… już o 8:30 byliśmy na Służewcu. Zimno…. truchtanie…. chuchanie…

A tu Łukasz z Beskid Tv… miło:)

Start: wszyscy podkręceni startem… chyba tylko ja nie należałam do tych nakręconych. I nie chodziło tu o zły humor. Generalnie sama przeklinałam się w duchu., że jestem do tego stopnia popierdolona, że się zapisałam na ten bieg i że teraz pasuje te 20 km przebiec (chociaż biegiem bym tego nie nazwała).

Wystartowaliśmy razem – na 2 przeszkodzie pierwsze karniaki – chyba jako jedyne nie weszłyśmy do wody.
Przeszkoda z wodą na 1 km przy temperaturze -6C.porażka… już po kilkunastu metarch niektórzy żałowali, że nie robili z nami karniaków (zamarznięte ubrania i łydki = szybkie skurcze i bóle – hipotermia)
Generalnie przeszkody ok – na ścianach nam pomagał Laco z innymi chłopakami – bez nich nie dałybyśmy rady. Opony, małpi gaik… wszystko było ok. Nie wszystko z tego dałyśmy radę zrobić, ale starałyśmy się…ale taka ilość przeszkód wodnych – dobra, nie wodnych przeszkód z supstancjami „mokrymi” – bo to w większości stare ścieki i śmierdzące od konsich odchodów wody. FUJ>>>
Czy pokazanie, że się jest hardkorowecem to przejście tych kilkunastu przeszkód z wodą?
Według mnie -to pokazanie głupoty. Czy Ci wszyscy poranieni od lodu ludziska będą szczęsliwymi „hardkorowcami” jak się dowiedzą, że ta śmierdząca woda ze swoimi bakteriami przyniosła im np tężca?
Może jestem nudan i nie ” zabawna” -ale dla mnie to, że ktoś wszedł do tej wody absolutnie nie miało nic wspólnego z hardcorem i odwagą.
Ale w końcu nudna jestem…

Dla mnie było nudno… chciałam to już skończyć od 10 km… chciałam się przenieść w góry, gdzie zawsze jest fajnie i się chce – po porstu się chce.

O „temacie dyskwalifikacji” nie będę się tu rozpisywać – bo od wczoraj humor mi się poprawił i nie ma co się głupotami zajmować. W koncu nie walczyłam – a zrobiłam to…w sumie nie wiem po co.
Najgorsze to to, że moje żebra zostały poszkodowane – co się równa chwilowej przerwie w bieganiu – i chyba to mnie też złości.

A może powinnam złościć się na siebie – na to, że jestem powalona i pchałam się tam, gdzie mnie po prostu nie powinno być. To nie moja bajka, nie moi bohaterowie…
A Piotrek Falkowski dobrze powiedział… www.pojebani.pl…. chyba to wystarczy.

Aczkolwiek kilka miłych chwil było…. np na „domku” – Laco tam poszalał, dzięki temu, mimo totalnie oblodzonej ściany – udało mi się wejść na górę:) dobra, nie udało mi się wejść a udało mi się być wciągniętą…
Śmiesznie było do I połowy…
Na końcówce było wesoło w tunelu „zaśmierdziałym” – gdzie panowie nas nieśli na barana…:)
Chociaż Monia tam przeżywała chwile grozy.:(